Select Menu



Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Πρόλογος

Αθήνα, Απρίλος 1985. Βρισκόμουν μπροστά σε μια στάση λεωφορείων στη Πατησίων, στο δρόμο για τη σχολή. Ηθελε κάμποση ώρα για να περάσει το λεωφορείο μου, που θα με έβγαζε Συγγρού, για την Πάντειο. Και όπως συμβαίνει συνήθως στις μεγάλες αθηναικές οδούς, σε κάθε στάση, υπάρχει κι ενα περίπτερο. Και για να "σκοτώσω" την ώρα της αναμονής μου, βρέθηκα μπροστά σ΄αυτό το περίπτερο για να "ξεφυλλίσω" τα έντυπα. Εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία-τσέπης... όλα περνούσαν απ το "σκανάρισμα" των ματιών μου. Οι εφημερίδες, στον κόσμο τους. Ο Παπανδρέου αυτό, ο Μητσοτάκης εκείνο, η αυριανή να λούζει με κοσμητικά κάθε αντιδραστικό, βαρεμάρα. Ξάφνου, πέφτει το μάτι μου σ΄ ένα περιοδικό, που βρισκόταν σε μικρότερο οπτικό πεδίο. Οχι, κρυμμένο δεν ήταν. Απλά βρισκόταν σε μέρος, όπου θα το έβλεπαν οι "λίγοι", ή αλλιώς αυτοί που ΗΘΕΛΑΝ να το βρούν. Το κοιτάζω απορημένος. Ηταν ένα περιοδικό όχι απλά μιας οργάνωσης ή μιας περιθωριακής ομάδας, αλλά κάτι παραπάνω. Ηταν ένα ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ έντυπο! Ενα απίστευτα εμετικό, ρυπαρό και βρόμικο έντυπο, που μόλις το 'άγγιξα, ένοιωσα ένα ελαφρύ "κάψιμο" στα δάκτυλα. Κοίταξα το εξώφυλλό του και μ΄ έπιασε ρίγος. Η εικόνα που κοσμούσε το εξώφυλλο, απεικόνισε έναν νεαρό της Νεολαίας του Χίτλερ, να χαιρετά δι΄ ανατάσεως της δεξιάς χειρός μπροστά στη μορφή του Αδόλφου και να παροτρύνει τους...αναγνώστες προς το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού!
Τίτλος του εξωφύλλου: "Το μέλλον μας, η Ελπίδα μας"!
Τίτλος του περιοδικού: "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"!

Το λεωφορείο ήρθε κι έφυγε χωρίς εμένα. Εγώ απλώς είχα παγώσει στην εικόνα ενός τέτοιου εντύπου, που κυκλοφορούσε ΕΛΕΥΘΕΡΑ! Το πήρα στα χέρια μου και άρχιζα να το ξεφυλλίζω. Δεν ήταν πλούσιο σε σελίδες, ήταν όμως πλούσιο σε...ύλη! Και τί ύλη! Άρθρα που υμνούσαν τον φονιά της Ανθρωπότητας, σκίτσα με εφιαλτικές εικόνες απο το παρελθόν, παγανισμός, σβάστικες, φωτογραφίες μελών με ξυρισμένα κεφάλια, gothic tattoo και γυαλιά ηλίου στα μάτια τους και τέλος, ένα όνομα που επαναλαμβανόταν συνεχώς: Ν. Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ!

Ο περιπτεράς, ένας μεσήλικας 50άρης, βγήκε απο το περίπτερο δήθεν για να διορθώσει τα ανηρτημένα έντυπα, ενώ στην ουσία για να δεί τι κάνω τόση ώρα. Χωρίς να του ρίξω ουτε μια ματιά, ένοιωθα το βλέμμα του να με κόβει απο πάνω ως κάτω.
- Θα το πάρεις αυτό παλικάρι; με ρώτησε με φωνή δήθεν αδιάφορη.
Εγώ ταράχτηκα προς στιγμήν, αλλά γρήγορα ανέκτησα την αυτοκυριαρχία μου.
- Σου σπατάλησα το χρόνο πατριώτη ε; έκανα χαμογελώντας. Περιμένω τόση ώρα το λεωφορείο μου, αλλά δεν έχει περάσει ακόμη και απορροφήθηκα απο το υλικό σου εδώ! Πολύ πράμα, μπορείς να χαζεύεις με τις ώρες!
- Ναί, αλλά να βγάλουμε και καμμιά δραχμή ε; Λοιπόν;
- Τι λοιπόν!
- Θα το πάρεις;
Το κοίταξα γι αλλη μια φορά. Ξαφνικά, ένοιωσα σαν ένα μαθητούδι στην εφηβεία, που το τσάκωσαν να χαλβαδιάζει πορνοπεριοδικό και δεν ήξερε πώς να κρυφτεί και τι δικαιολογία να δώσει. Αλλά η περιέργειά μου ήταν μεγαλύτερη απο την...αναστολή μου και στο τέλος υπέκυψα στον...πειρασμό.
- Ναί, θα το πάρω, έκανα κι έβγαλα το πορτοφόλι μου να πληρώσω. Ο άλλος μάλλον αιφνιδιάστηκε απο τη κίνησή μου, μιας και νόμιζε πως είχε να κάνει, όχι με κάποιον αργόσχολο λαθραναγνώστη ντε και καλά, αλλά...δεν με είχε "κόψει" για τέτοιον τύπο που να αγοράζει τέτοια έντυπα. Εγώ πήγα να το προχωρήσω πιο πέρα.
- Πουλάς αρκετά απο δαύτα; τον ρώτησα, δείχνοντάς του το περιοδικό.
- Γιατί ρωτάς; Δημοσιογράφος είσαι;
Με π'ήραν τα γέλια.
- Οχι βέβαια! Φοιτητής είμαι, κάνω μια εργασία για τις κοινωνικές ομάδες και...
- Α, γι αυτό... Μπάααα, όχι, αυτά μου τα φέρνουν κάποιοι, κανα-δυό "κομμάτια" το δίμηνο. Πολλές φορές τους τα δίνω πίσω όπως τα πήρα. Κάτω στην Ομόνοια πουλάνε αυτά. Εκεί μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι τη νύχτα. εκεί θα βρείς ένα σωρό τέτοια και...τέτοιους που τ΄αγοράζουνε. Ετούτο δώ ξέμεινε, το βάζω και το βγάζω κάθε μέρα, μέχρι που να ρθουν να μου το ζητήσουν πίσω!

Τον άκουγα και σκεφτόμουν πράγματι πόσο και σε ποιούς θα μπορούσε να έχει απήχηση ένα τέτοιο έντυπο, σε μια Ελλάδα που την κυβερνούσε σοσιαλιστικό κόμμα, με την αριστερά να είναι στάτους παντού και μια κοινωνία βουτηγμένη στο μέλι του πασοκικού "παραδείσου". Επειδή όμως, ως εκκολαπτόμενος "κοινωνιολόγος", ήθελα να έχω άμεσες απαντήσεις σε κάθε μου ερώτημα, αποφάσισα να το προχωρήσω παραπέρα το θέμα. Αφού καταχώνιασα το έντυπο όσο πιο βαθιά μπορούσα στη φοιτητική μου σάκκα, πήρα ένα ταξί τελικά για τη σχολή γιατί κινδύνευα να χάσω το μάθημα και το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι, άρχισα τη μελέτη.

Οταν τελείωσα και το τελευταίο άρθρο, είχαν περάσει τα μεσάνυχτα. Το σόκ που είχα υποστεί απο το περιεχόμενό του ήταν τέτοιο, που δε με άφηνε να ησυχάσω. Εδώ δεν είχα να κάνω απλώς με μια οποιαδήποτε φασιστική ή νεοφασιστική οργάνωση. Εδώ είχα να κάνω με ανθρώπους που ΥΜΝΟΥΣΑΝ τον ΣΑΤΑΝΑ και έκαναν "εικονικές" τελετές ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΩΝ!!!
Ηταν άραγε απλά, όλα τούτα τα φρικιαστικά που διάβαζα, αποκύημα της αρρωστημένης σκέψης κάποιων ή τα πράγματα ήταν εν τέλει πολύ πιο σοβαρά απ ό,τι νόμιζα;
Ο μόνος τρόπος για να μάθω περισσότερα και σε ποιό βαθμό είχαν φτάσει τα πράγματα, αποφάσισα (μέσα στη παιδική μου τρέλλα) να κάνω κάτι παράτολμο. Να πάω στα γραφεία τους να τους γνωρίσω!

Την επόμενη μέρα κι αφού είχα κάνει ολόκληρο μαραθώνιο για να μάθω πού βρίσκονται, (η ταυτότητα του περιοδικού τότε δεν έδινε σαφή διεύθυνση, αλλά Ταχυδρομική Θυρίδα) τελικά έμαθα. Ήταν το ίδιο το γραφείο του "εκδότη" του περιοδικού, του Νίκου Μιχαλολιάκου, στη Ζήνωνος, στον 7ο Οροφο (δεν θυμάμαι ακριβώς το νούμερο). Οταν ανέβηκα, η πόρτα του γραφείου του περιοδικού ήταν κλειστή, αλλά άκουγα ομιλίες μέσα. Χτύπησα και μετά απο λίγο, μου άνοιξε ένας νεαρός με ένδυση "χούλιγκαν" με το σήμα του Ολυμπιακού.
- Εδώ είναι τα γραφεία του περιοδικού Χρυσή Αυγή; ρώτησα.
- Τι θέλεις ακριβώς;
- Τον κύριο Μιχαλολιάκο, είμαι φοιτητής της Παντείου, στο τμήμα Κοινωνιολογίας και θα ήθελα να του πάρω μια συνέντευξη για ένα θέμα που ετοιμάζω. Θα μπορούσα να τον δώ;
Ο άλλος με κόβει απο πάνω ως κάτω. Στο τέλος μου πετάει ένα "περίμενε εδώ" και μου κλείνει τη πόρτα.
Πέρασαν δέκα λεπτά πάνω-κάτω, ώσπου η πόρτα να ξανανοίξει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε ο ίδιος νεαρός, αλλά κάποιος άλλος, με χειρότερη εμφάνιση. Ετούτος δώ φορούσε ρούχα "χεβυμεταλά" και είχε εντελώς ξυρισμένο κεφάλι κι ένα τατουάζ με το σύμβολο του Μαλτεσιανού Σταυρού στο πάνω μέρος της δεξιάς παλάμης του (άκρως ναζιστικό σύμβολο) και γυαλιά ηλίου στο πρόσωπό του.
- Εσύ ζητάς τον κύριο Μιχαλολιάκο; ρώτησε με βαριά φωνή.
- Ναι εγώ, του απάντησα κι έκανα να περάσω.
Μπήκε μπροστά μου ευθύς αμέσως, κλείνοντάς μου την είσοδο.
- Δεν είναι εδώ. Και τί τον θές;
- Δεν σας είπε το παιδί που μου άνοιξε προηγουμένως; έκανα χαζά.
- Είσαι κομμουνιστής; με ρώτησε με - όχι και τόσο ευγενικό - ύφος.
Εγώ απόρησα. Τι δουλειά έχει τώρα τούτο εδώ, σκέφτηκα.
- Οχι, γιατί; Εχει καμμιά σχέση; Δεν έχει να κάνει με πολιτική η κουβέντα που...
- Ακουσε φιλαράκο! με έκοψε άγρια ο τύπος. Μάζεφτα και δίνε του, το καλό που σου θέλω! Εμείς με κομμουνιστάκια της Παντείου δεν κάνουμε διάλογο, το πιασες; (εν τω μεταξύ με είχε πλησιάσει σε πολύ άσχημο βαθμό, τόσο που ένοιωσα αρκετά άβολα!) Κι αν σε ξαναδώ εδώ τριγύρω να κόβεις βόλτες, δε θα σου ξαναμιλήσω όπως τώρα, απλώς θα σε μπαουλιάσω στο ξύλο! Είμαι αρκετά σαφής ή θες να γίνω πιο συγκεκριμένος;
Ξαφνικά ένοιωσα να είμαι απελπιστικά μόνος στον 7ο όροφο του κτιρίου της οδού Ζήνωνος. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Κάτι βρόμικο έπαιζε εδώ, αλλά δεν ήταν της ώρας να βρώ την όποια άκρη. Σίγουρα ετούτοι οι ανθρώπινοι κανίβαλοι υπήρχαν με την ανοχή ΚΑΠΟΙΩΝ, που βρισκόταν πολύ πιο πάνω απο το δικό μου μπόι και - ασφαλώς - και δεν ήταν δική μου δουλειά να μπλέξω στα πόδια τους παραπάνω.
- Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση, του είπα χαμογελαστά και χωρίς να περιμένω απάντηση, γύρισα και εξαφανίστηκα στο κλιμακοστάσιο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες, άκουσα και τη πόρτα τους που έκλεισε με βρόντο.
Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία επαφή που είχα, με την ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ που έχει ποτέ ιδρυθεί στην Ελλάδα.

Αυτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ...

Απο το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έως τα σήμερα, έχουν περάσει 67 ολόκληρα χρόνια. Λογικά, ό,τι κατάλοιπο υπήρχε απο αυτή την εποχή, θα έπρεπε να είχε εκλείψει δια παντός απο τον πολιτικό και κοινωνικό βίο της Ευρώπης και φυσικά της Ελλάδας. Η ύπαρξη όμως μιας τέτοιας οργάνωσης,  διαψεύδει αυτή τη θεωρία. Το ερώτημα λοιπόν είναι "Τι στ΄αλήθεια θα μπορούσε να είχε μεσολαβήσει, ούτως ώστε μια τέτοια εγκληματική οργάνωση να είχε ζωντανέψει τα φαντάσματα του παρελθόντος";


Κι επειδή τα πάντα έχουν μια αφετηρία, το ίδιο και η Χρυσή Αυγή. Και η αφετηρία έχει ονοματεπώνυμο: ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ. Απο αυτόν ξεκινάνε όλα. Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι, για να δούμε πού θα μας βγάλει...


ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ: 
το φρικιαστικο προσωπο ενος Σατανιστή Φασίστα



O Nίκος Μιχαλολιάκος, σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένα "τυχαίο πρόσωπο". Είναι ένα πρόσωπο που, χωρίς να είναι αυτό που λέμε "χαρισματικός", εν τούτοις είναι πανέξυπνος, διορατικός, με πολιτικό λόγο και μεγάλο θράσος. Προσόντα, διόλου ευκαταφρόνητα για μια ...μεγάλη πολιτική καριέρα. Ανήσυχος απο μικρός, γόνος μανιάτικης οικογένειας παλαιών "χιτών", μπολιάστηκε γρήγορα απο το μικρόβιο του ακραίου εθνικιστικού φασισμού και αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα των "μεντόρων" του.

Γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα και μεγαλώνοντας, γρήγορα έδειξε κλίση προς τις θετικές επιστήμες. Τελείωσε το Γυμνάσιο με άριστα και γράφτηκε στην Φυσικομαθηματική σχολή, σπουδάζοντας Μαθηματικά. Με τους συμφοιτητές του δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Τον θεωρούσαν "καρφί" της Αστυνομίας, αποφεύγοντας τις επαφές μαζί του και ίσως να μην είχαν και τόσο άδικο, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει οτι υπήρξε και η παραμικρή απόδειξη εναντίον του σχετικά με αυτό.
Η μόνη απόδειξη μέχρι στιγμής, που έχει προκύψει εις βάρος του κι αυτή είναι υπο έλεγχον, είναι με βάσει ένα δημοσίευμα απο στοιχεία που ήρθαν στο φώς μέσω των wikileaks που αναφέρουν οτι τόσο ο Μιχαλολιάκος, όσο και ο μέντοράς του Πλεύρης, υπήρξαν αμφότεροι πράκτορες της ΕΥΠ (τότε ΚΥΠ). Το δημοσίευμα που κατέκλυσε το ελληνικό διαδίκτυο, συνοδευόταν και απο φωτοτυπία εγγράφου που φέρεται να είναι της ΚΥΠ και που έχει τόσο το όνομα του Πλεύρη, όσο και του Μιχαλολιάκου καθώς επίσης και του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, (πρώην) εκδότη της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ και φερόμενου ως συνεργάτη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Νοέμβρη και με κατηγορίες για εκβιασμούς, πλαστογραφίες κλπ. Ο Πλεύρης είχε τον κωδικό Αναστάσιος, ο Μιχαλόπουλος τον κωδικό Αννίβας και ο Μιχαλολιάκος τον κωδικό Αστυάναξ.



Με τον θεωρητικό του ελληνικού νεοφασισμού Κων/νο Πλεύρη διατηρεί θερμότατη σχέση και το 1973, σε ηλικία μόλις 16 ετών, εντάσσεται στο εθνικιστικό - φασιστικό κόμμα της "4ης Αυγούστου" που είχε ιδρύσει ο Πλεύρης απο το 1960, κόμμα το οποίο ουδέποτε θεωρήθηκε "παράνομο" απο τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Ενα χρόνο αργότερα, λίγο πρίν την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο, συμμετείχε σε μια διαδήλωση έξω απο τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι, διαμαρτυρόμενος για τη στάση των Βρετανών στο Κυπριακό όπου και συλλαμβάνεται για πρόκληση επεισοδίων. Γρήγορα όμως αφήνεται ελεύθερος, ενώ κάποιοι άλλοι που είχαν συλληφθεί για τον ίδιο λόγο, κρατήθηκαν και καταδικάστηκαν σε ελαφρές ποινές.

Η δράση του Μιχαλολιάκου όμως δεν σταμάτησε εδώ. Αντιθέτως, απο εδώ ξεκινάει. Ο Πλεύρης, θαυμάζοντας τον ζήλο του, τον θεωρεί ένα απο τα καλύτερα στελέχη του και τον προορίζει για επικεφαλή προπαγάνδας του κόμματός του.

Το 1976 συλλαμβάνεται και πάλι για επίθεση κατά δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του δολοφονημένου από τη 17 Νοέμβρη, βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου. Κρατήθηκε για ένα διάστημα στον Κορυδαλλό, αλλά δεν δικάστηκε ποτέ λόγω τυπικών(;) κωλυμάτων κατά τη διαδικασία της σύλληψης (μήπως αυτά τα...τυπικά κωλύματα έχουν να κάνουν με τη δράση του ως πράκτορα της ΚΥΠ;)


 Στον Κορυδαλλό λέγεται οτι είχε συναντηθεί και με τους πραξικοπηματίες και συγκεκριμένα με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο κι έτσι εξηγείται το γεγονός οτι εγκατέλειψε γρήγορα τον μεγάλο του μέντορα Πλεύρη και στράφηκε στην ίδρυση Νεολάιας για επικείμενο κόμμα που να επρόσκειντο στους δικτάτορες.

Στις 31 Ιουλίου του 1978 ανακοινώθηκε η σύλληψή του μαζί με άλλους για σειρά βομβιστικών ενεργειών στην Αθήνα. Αρχικά παραπέμφθηκε στον ανακριτή για παράβαση του νόμου 774/78 "περί καταστολής της τρομοκρατίας" σε βαθμό κακουργήματος. Στη συνέψχεια όμως και με βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου παραπέμφθηκε στο πενταμελές εφετείο για παράβαση του νόμου 495/76 "περί όπλων και εκρηκτικών υλών". Μετά όμως τη μετατροπή της κατηγορίας απο κακούργημα σε πλημμέλημα, καταδικάζεται τελικά σε φυλάκιση 13 μήνών, την οποία δεν εξαγόρασε και εξέτισε στις φυλακές Κορυδαλλού.

Μέσα σε αυτούς τους 13 μήνες της φυλάκισής του, αποφασίζει να κάνει κάτι πιο ουσιαστικό απο την απλή, ένοπλη δράση. Το γεγονός οτι ο Πλεύρης τον θεωρούσε το πιό κατάλληλο πρόσωπο για εκφραστή των θεωριών του, δεν τον είχε αφήσει ασυγκίνητο. Οι σκέψεις του λοιπόν, κατευθύνονταν προς την ίδρυση ενός περιοδικού ή κάποιου εντύπου, που να εκφράζει αυτές ακριβώς τις θεωρίες, αλλά με κάποια πιο συγκεκριμένη πλατφόρμα, η οποία θα μπορούσε να έχει και πιο διεθνείς διαστάσεις. Ετσι, μετά την αποφυλάκισή του το 1978, προχωρεί στην έκδοση του περιοδικού ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που αποτελεί πλέον και το θεωρητικό ευαγγέλιο του χώρου και που - πολλά χρόνια αργότερα - μέλλεται να γίνει και ο τίτλος της κίνησης που εκείνος πρόκειται να ιδρύσει.

Το όνομα  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, δεν υπήρξε ως έμπνευση του Μιχαλολιάκου. Το όνομα αυτό προέρχεται απο μια διεθνή ρατσιστική οργάνωση, με το όνομα "Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής", που ίδρυσαν παλαιά στελέχη της Κού Κλουξ Κλάν στην Αμερική και συγκεκριμένα ο Εντουαρντ Μάθερς μαζί με τον Ανώτατο Μάγο του Ροδοσταυρικού Κύκλου της S.R.I.A. Γουίλλιαμ Ρ. Γούντμαν και τον Τέκτονα- Ροδόσταυρο Γουίν Γ. Γουέστκοτ το 1888. Στη συνέχεια, "Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής" συντάσσεται απόλυτα με τον γερμανικό Ναζισμό και μετά το τέλος του Β' Π.Π. λέγεται οτι βοήθησε αρκετούς Ναζί να δραπετέυσουν στη Νότιο Αμερική, συνδράμοντάς τους και οικονομικά και παρέχοντάς τους εξοπλισμό και άνετη ζωή.
"Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής" δίνει επίσης ιδιαίτερη έμφαση στη μαγεία, την αστρολογία και την αλχημεία. Οι τελετουργίες μύησης, οι τίτλοι των τελεταρχών και (το ιεραρχικό) σύστημα μοιάζουν πολύ με τα αντίστοιχα στοιχεία του Τεκτονισμού και του Ροδοσταυρισμού. Το Τάγμα συνδέεται επίσης με την εσωτερική παράδοση της Καβάλα. Ετσι εξηγείται και η τάση των Ναζί (με πρώτο και καλύτερο τον Χίτλερ) στη χρήση συμβόλων όπως η σβάστικα, ο Μαλτεσιανός Σταυρός, ο χαιρετισμός δια της ανατάσεως της χειρός, δηλαδή καθαρά Καμπαλιστικά σύμβολα και χαιρετισμοί. Ολα αυτά είχαν επηρεάσει τον νεαρό Μιχαλολιάκο και αποφάσισε να δώσει το όνομα αυτό στο περιοδικό του και αργότερα, στο κίνημά του.

Το περιοδικό προβάλλει τις αρχές και τις πράξεις των Ναζιστών Γερμανών και την προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, ως εμπνευστή της εθνικοσοσιαλιστικής θεωρίας και των αγώνων των χιτλερικών εναντίον - κυρίως - των Εβραίων, που ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος θεωρεί ως την αιτία του Κακού για όλες τις δυστυχίες του ανθρωπίνου γένους.
Η έκδοση του περιοδικού σταμάτησε τον Απρίλιο του 1984, όταν ο Μιχαλολιάκος εντάχθηκε στην ΕΠΕΝ και, σύμφωνα με τις φήμες της εποχής, ανέλαβε την ηγεσία νεολαίας, μετά από προσωπική εντολή του φυλακισμένου αρχιπραξικοπηματία Γεώργιου Παπαδόπουλου.

(συνεχίζεται)



Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top